“Az yaşıyoruz, az görüyoruz, az biliyoruz; bari hayal edelim.” demiş Orhan Pamuk Kara Kitap adlı romanında. Ama asla azla yetinmeyen postmodernizm akımıyla kaleme almış yazar bu romanı. Peki nedir bu aza razı olmayan ama özü de es geçmeyen postmodernizm?
Postmodernizm, İkinci Dünya Savaşı sonrası süper endüstri veya postendüstri, ileri teknoloji veya teknobilim toplumlarında ortaya çıkan bir dünya görüşü, bir gerçek anlayışı ve bu görüşler çerçevesinde gelişen yeni bir “kültür” tanımıdır (Menteşe, 1995). Bu tanım postmodernizimin kökenini Antik Yunan’a hatta sofistlere kadar götürülmesine dair görüşlere de engel olmamıştır. Postmodernizm nereden geliyor olursa olsun modernin ötesi olmakla birlikte ondan ayrı değildir. Postmodernizm kendinden öncesini yıkarak değil de öncesine yeni boyutlar katarak ortaya çıkmıştır. Eski ile yeni arasında bir nevi bir köprü olmuştur.
Yaşamın birçok alanında karşımıza çıkan bu yenilik edebiyatın da dikkatini çekmiştir. Edebiyat alemine farklı teknikler sunmasıyla da edebiyatı daha da zenginleştirmiştir aslında. Bazen Orhan Pamuk’un Kara Kitap romanındaki Galip’in aşkında Şeyh Galip’in Hüsn ü Aşk’ı ile gizlenmiş, bazen Elif Şafak’ın Aşk romanında günümüze Mevlana aşkı ile meydan okumuş, bazen James Joyce Ulysses ile klasik anlatılara kafa tutmuş, bazen de Tutunamayanlar’daki Turgut Özben’in kendini “özbenini” bulmasına vesile olmuş ve kelime oyunlarından da asla çekinmemiştir bu postmodernizm akımı. Nietzsche modernizme tepki gösterirken konunun buralara kadar geleceğini düşünmüş müdür, bilinmez. Ama gerçek şu ki hiçbir tanıma sığmayan bu akım her geçen gün daha da popüler hâle gelmekte ve her alana ince ince değil gayet aşikâr sızmakta.
Kaynakça
Menteşe, O. B. (1995). Sanatta ve Edebiyatta Postmodernizm. Türk Dili.
Güzel yazmak iyi düşünmektir. 